Feel the fear and do it anyway
Met haar Surinaamse roots en opgroeiend in de Bijlmer krijgt Mireille het al jong van haar moeder mee: om onafhankelijk te zijn, moet je leren, leren, leren. Dat is van oudsher de manier om de erfenis van slavernij en armoede te ontstijgen. Mireilles ouders zijn onderwijzer en de eersten in hun familie die konden studeren. Dat brengt een grote verantwoordelijkheid met zich mee, ze leren hun kinderen om alle kansen die ze krijgen te pakken. En dat voelt Mireille. Dus haalt ze negens en tienen in de eerste jaren van het gymnasium. Mireille werkt heel hard en krijgt daar zeker tevredenheid maar weinig erkenning voor: het goed doen is bij haar thuis een vanzelfsprekendheid. Als ze rond haar 14e besluit voor zevens en achten te leren, ervaart ze thuis teleurstelling. En dan besluit ze: ik stop er mee, want wanneer is het wel goed genoeg? Ze wil geen onbereikbare lat moeten halen, ze wil rust.
''Niemand vroeg zich af wat er in me omging''
Vragen waarom haar motivatie zo plotseling omsloeg gebeurde niet. Er werd niet over gesproken. Het zorgt ervoor dat Mireille intrinsiek overtuigd raakt: “Als je voor jezelf kiest, dan volgt ellende.”. Toch accepteren Mireille’s ouders uiteindelijk haar keuze, ze laten het gaan. Het voelt als een opluchting. ‘’Terugkijkend deden mijn ouders alleen maar hun best me te motiveren. Ze waren landverhuizers en aan het overleven met kleine kinderen in een vreemd land. Ze zijn de beste ouders geweest die ze konden zijn’’.
’’Heel lang ben ik een angry black woman geweest''
Mireille blijft een harde werker. Na haar middelbare school gaat ze naar de universiteit om Communicatie-wetenschap te studeren. Geen toevallige keuze. Ze kan slecht tegen onrecht en springt voor alles en iedereen in de bres. De plek waar ze opgroeit vormt een hechte gemeenschap van migranten, waarin iedereen voor elkaar zorgt, naar elkaar omkijkt. Ze ziet hoe mooi die samenhorigheid is, hoe mooi haar wereld is. Maar dat beeld ziet ze niet terug op tv of in de kranten. En dat is het moment waarop ze besluit: ik wil de hele waarheid laten zien. Ik wil iets doen in de media, invloed hebben op die beeldvorming. Ze wil laten zien dat het negatieve beeld dat in de media wordt geschetst eenzijdig is. Dat de Bijlmer vol zit met hard werkende vrouwen die hun gezinnen en de gemeenschap proberen samen te houden en die mannen hebben die achter hun vrouw staan. ‘’Ik dacht: waar zijn die vrouwen? Dat heeft me enorm gedreven. Maar het was ook frustrerend. Er was ook boosheid over onrecht en discriminatie. Ik ben heel lang een angry black woman geweest.’’.
''Als zwarte vrouw moet je beter zijn dan de rest''
Veel Surinamers voelen een vergelijkbare ingehouden woede. Ook Mireille zelf krijgt met discriminatie te maken. Er wordt niet naar haar geluisterd, winkels weigeren haar kleding te verkopen op basis van haar huidskleur. Ook in het bedrijfsleven komt ze die discriminatie tegen. Inmiddels is zij zelf senior adviseur en traint en coacht ze leiders, maar op haar niveau zijn mensen van kleur op één hand te tellen. Hoe hoger op de ladder, hoe minder divers de collega’s. Mireille is op haar werkplek één van de weinigen met zo’n positie. Hoe het haar is gelukt? Heel. Hard. Werken. Haar moeder leerde haar dat ze als zwarte vrouw sowieso beter moet zijn dan de rest, dat ze geen zwakte mag tonen, geen onzekerheid mag laten zien. “Dat was mijn erfenis als nazaat van de slavernij in Suriname: altijd beschikbaar zijn. Het heeft me gevormd maar is nu niet meer op die manier nodig.”. Mireille’s moeder stuurt haar kinderen al vroeg naar karate. Om weerbaar te worden, te leren incasseren. Tijdens de karatelessen leert kleine Mireille te vechten tegen grote mannen, ze leert slim om te gaan met machtsverschillen. Het helpt haar bij moeilijke keuzes in het leven, om dingen te doen die ze eng vindt. En dat helpt haar in haar werk. Mireille is zo goed in haar vak omdat ze zichzelf is en vanuit haar rol anderen durft te confronteren. Ze is wars van hiërarchie, functies maken geen indruk op haar. Het gaat haar erom wie je bent, hoe je met zwakkeren omgaat als niemand kijkt.
''Ik was compleet afgesneden van mijn gevoel, van mijzelf''
Mireille werkt hard, heeft de juiste papieren, maar ervaart ook veel geluk. ‘’Ik heb echt geluk gehad dat er elke keer iemand was, op een Marokkaanse na altijd een witte vrouw, die iets in mij zag. Die zei: jou willen wij hebben.’’. Toch vergen het harde werken en de inspanning om zichzelf te bewijzen uiteindelijk hun tol. ‘’Wat bleef is dat ik heel graag aan verwachtingen wilde voldoen, van mijn ouders, van iedereen. Mijn ouders hebben me dat (onbewust) ook impliciet meegegeven, dat je je onzichtbaar moet maken ten dienste van iemand anders.’’. Zowel op werk als in haar privéleven, is ze vooral gericht op anderen en vergeet daarbij zichzelf. Ze heeft inmiddels kleine kinderen en werkt daarnaast keihard om haar succesvolle carrière vorm te geven. Op alle terreinen wil ze presteren, niemand wil ze teleurstellen, ze wil sterk zijn. Tijdens een etentje met vriendinnen gaat het mis. Ze brengen haar naar het ziekenhuis. De artsen schrikken ze zich te pletter, haar bloeddruk is extreem hoog: er zijn mensen die dat niet overleven. Als ze weer naar huis mag, voelt ze pas hoe moe ze is. Ze is totaal opgebrand. Maar het duurt lang voordat ze inziet dat het echt mis is. Dat ze heel haar leven voor anderen heeft geleefd en voor anderen heeft gezorgd. Zichzelf heeft weggecijferd. Dat ze anderen zo over haar grenzen heeft laten gaan. En dan komen de tranen.
''Feel the fear and do it anyway''
Ze besluit dat het zo niet langer kan. Samen met een coach onderzoekt ze wie ze is en wat ze wil. Ze leert met haar gevoel in contact te komen, dat ze wel degelijk over zichzelf kan beschikken. ‘’Ik leefde op kracht in plaats van vanuit kracht. Daar heb ik geleerd, ik kan zelf beslissen. Vanuit de basis, vanuit alles: hoofd, hart en buik.’’. Feel the fear and do it anyway, dat is haar motto. ‘’Als ik het niet durf, wie gaat het dan durven? Er zijn nog zo veel grote dingen waarvan ik denk: daar moet ik een bijdrage aan leveren. Dat is mijn taak, dat heb ik te doen. Het is doodeng, ik vind het spannend, maar toch ga ik het doen. Want wat is het alternatief? Als ik het niet zou doen, dan zou ik echt mezelf verliezen.’’.
Haar burnout is een turning point in het leven van Mireille. Nu, 12 jaar later, noemt ze haar zoektocht naar zichzelf nog steeds een work in progress. Te veel jonge vrouwen komen tegenwoordig in een burnout terecht. Jonge meiden wil ze daarom meegeven goed voor zichzelf te zorgen. Om bij hun eerste baan geld opzij te zetten, zodat er ruimte is om niet te werken als dat nodig is, bijvoorbeeld na je bevalling. Te zorgen dat je vrijheid en een keuze hebt. Een keuze die ze zelf ook graag had willen hebben. En ondanks alles zegt zelfs Mireille: “Leer. Haal je diploma’s. Maar doe vooral waar je gelukkig van wordt.”
Wat vinden we Mireille bijzonder. Jij ook?
We vinden het heerlijk om te lezen hoe onze @sterkemeisjes jou inspireren, ontroeren of misschien wel inzichten bieden. Want boven alles, schrijven we deze verhalen voor jou. En hopen we je daarmee een stapje verder te helpen. Je minder alleen te laten voelen. Of je gewoon een fijne middag te bezorgen. Voel je de behoefte om ons en alle @sterkemeisjes te laten weten wat de verhalen met je doen? Dat kan en vinden we heel erg leuk!
