Ik heb altijd de overtuiging gehad dat het me ging lukken
Lonneke is nog geen vijfentwintig en nu al succesvol als zelfstandig ondernemer. Ze woont samen met haar lieve vriend in het centrum van Leiden. Lonneke fotografeert vrouwelijke ondernemers en helpt bedrijven met hun visual branding. Haar ambities zijn hoog. Over een jaar wil ze haar eigen fotostudio. Ze is financieel zelfstandig. Ze heeft een enorme drive en doorzettingsvermogen om nog beter te worden in wat ze doet. Ze maakt lange dagen, maar bezit een ijzeren overtuiging dat ze haar ambities waar gaat maken. Ze heeft gevonden waar ze naar zocht: een baan die bij haar past en waar ze blij van wordt.
Gelukkig heeft ze zich niet laten weerhouden door mensen in haar omgeving die soms twijfelden aan haar keuze voor zelfstandig fotograaf (“Daar is toch geen geld in te verdienen.”). Lonneke wist tijdens haar studie Communicatie al dat ze een meer creatieve richting op wilde en zeker geen nine-to-five job. Ze besluit haar eigen weg te gaan. Het is haar leven en ze voelt zich sterk. Elke ochtend zegt ze tegen zichzelf: “Een nieuwe dag, ik ga ervoor. Ik kan dit. Ik geloof in mezelf.”. Die mindset helpt haar om de uitdagingen die ze tegenkomt te trotseren en haar dromen waar te maken. Maar dat gaat niet vanzelf.
“Zij was de enige stabiele factor in mijn leven”
Lonneke’s oudere zus overlijdt als Lonneke pas twee jaar is. Haar ziekte en overlijden hebben een enorme impact op haar ouders. Ze gaan uit elkaar en Lonneke groeit op bij haar moeder. Haar vader blijft wel betrokken en is aanwezig in haar leven. Samen met haar moeder verhuist Lonneke naar een sociale huurwoning. Veel geld is er niet, maar dat is niet erg. Zolang ze maar samen zijn. Het geluk zit voor Lonneke en haar moeder in kleine dingen. Lonneke is een introvert, ietwat verlegen kind zonder veel vriendinnetjes. Maar ze vermaakt zichzelf prima. Ze heeft een rijke fantasie, ontwerpt kleding en speelt piano. Haar moeder is krachtig, laat haar verdriet niet zien aan Lonneke, maar toch voelt ze die. Ze wil het haar moeder onbewust graag naar haar zin maken, haar niet verliezen.
Twee handen op één buik zijn ze. Haar moeder en zij. Als er een nieuwe partner in het leven van haar moeder komt, moet de twaalfjarige Lonneke daar erg aan wennen. Het voelt of haar plekje wordt ingepikt. Rond die tijd zijn ook de eerste tekenen van een eetstoornis zichtbaar. Het begint met vrij onschuldige dingen. Ze is op dit moment nog helemaal niet bezig met de beweegredenen van haar gedrag. Dat komt pas later. Ze eet gewoon wat minder snoepjes en telt de glazen water die ze drinkt. Het is iets waar ze zich fijn bij voelt. Het gevoel om ergens controle over te hebben.
“Misschien is het mij niet gegund om gelukkig te zijn”
Op de middelbare school wordt haar gedrag steeds obsessiever. Lonneke houdt zich voornamelijk bezig met calorieën tellen en sporten. Er is geen ruimte meer voor andere activiteiten. Ze begint zichtbaar af te vallen. Haar schoolprestaties lijden eronder.
Het is niet eens dat ze zich dik voelt, maar het voelt alsof ze in een spiraal zit die niet meer te stoppen is. Ze is alleen nog maar bezig met haar eetgedrag en ontzegt zichzelf veel sociale situaties. Vrienden gaan gezellig uit, haar familie gaat naar de kerstmarkt, terwijl zij thuis zit met alleen wat sperziebonen, omdat ze die van zichzelf moet eten. Het is een enorm dubbel gevoel. Aan de ene kant is de controle die ze heeft over haar eetgedrag op een bepaalde manier fijn. Aan de andere kant ervaart ze een enorme eenzaamheid en onbegrip. En verdriet.
Ze probeert te snappen waar de eetstoornis vandaan komt. Misschien is het omdat alle aandacht altijd naar haar zieke zus ging. Een roep om: “Ik ben er ook nog! Ik wil ook dat er voor mij gezorgd wordt. Ik ben niet dat meisje dat alleen maar happy is.”. Ze heeft altijd een vrolijk masker opgezet naar de buitenwereld, maar van binnen snakt ze naar aandacht en heeft ze de overtuiging: “Misschien is het mij niet gegund om gelukkig te zijn.”. Dat patroon is er al vroeg ingesleten.
“Het is nu mijn tijd om te gaan bloeien”
Op een dag komt het besef ineens heel hard binnen. Het besef dat ze niet meer de dingen doet waar ze vroeger zo gelukkig van werd. Dat ze alleen nog maar op bed zit. Dat dit niet het leven is wat ze graag wil leiden. Ze vindt het vreselijk spannend, maar besluit dat er iets moet gebeuren en dat ze hulp moet vragen. Op haar vijftiende besluit ze naar een kliniek voor eetstoornissen te gaan. Een jarenlang traject volgt. Van de ene naar de andere kliniek. De ene beter dan de andere. Het is enorm zwaar en confronterend, maar ze zet door. Wat haar drijft is dat ze zich geen slachtoffer meer wil voelen. Ze voelt heel duidelijk: het is nu mijn tijd om te gaan bloeien. Dat helpt haar door deze lastige tijd heen.
Het lukt haar uiteindelijk haar eetstoornis onder controle te krijgen. Daarover zegt Lonneke: “Ik had nooit gedacht dat dat zou lukken. Ik kon me niet voorstellen dat ik niet meer over calorieën zou nadenken of een leven zonder zou hebben. En altijd als ik het nu lastig heb, in welke situatie dan ook, denk ik: toen kon ik me ook niet voorstellen dat het ooit mogelijk was. En toch is het gebeurd.”.
“Soms moet je accepteren dat iets een beetje in je zit”
Lonneke overwint haar eetstoornis. Maar haar behoefte aan controle is nog niet weg. Ze blijft de lat voor zichzelf hoog leggen, wil het goed doen en dat zorgt voor veel spanning. Die spanning in combinatie met haar behoefte aan controle zorgt voor haar eerst paniekaanval. In eerste instantie weet ze niet dat het om een paniekaanval gaat. Ze denkt alleen dat er iets heel ergs gaat gebeuren. Later leert ze de paniekaanvallen te herkennen, maar krijgt ze steeds meer angst voor de angst. De angst om zich slecht te voelen zorgt ervoor dat ze langzaam in een spiraal terecht komt van hele hoge spanning en daardoor nog meer paniekaanvallen.
Tijdens zo’n aanval wordt ze duizelig en misselijk. Lonneke komt verschillende keren op de Eerste Hulp terecht, omdat ze tijdens een aanval denkt: “Ik ga dood, er gaat iets verschrikkelijks gebeuren.”. Opnieuw zoekt ze professionele hulp om haar patronen en behoefte aan controle te doorbreken. Bovendien steunt Lonneke’s vriend haar onvoorwaardelijk en helpt hij haar bij het vergroten van haar zelfvertrouwen. Ze is nog niet helemaal van de paniekaanvallen af, maar het gaat wel een stuk beter. “Soms moet je ook accepteren dat iets gewoon een beetje in je zit. En als je het accepteert en loslaat, dan neemt de intensiteit vaak ook af, omdat je er minder tegen gaat vechten.”. Lonneke creëert heel bewust rustmomenten voor zichzelf. Dat doet ze door middel van yoga, meditatie, piano spelen, zingen en het lezen van inspirerende boeken. Het beste komt ze tot zichzelf in de natuur. Het buiten zijn helpt haar om te ontprikkelen, om te gronden, om te beseffen dat het tijd is zichzelf voorop te zetten en heel bewust te kiezen voor haar eigen weg in het leven.
Succesvol mét paniekaanvallen
Lonneke is een jonge, succesvolle ondernemer die dus af en toe paniekaanvallen heeft. Ze wil heel graag laten zien dat het ook niet het één of het ander hoeft te zijn. Dat je succesvol kan zijn en nog steeds last kan hebben van dingen. Een zakenvrouw is niet alleen maar iemand die haar hele leven op een rijtje heeft, maar dat wordt vaak niet verteld. Zij vertelt het wel, is er zelfs heel open over, onder andere op haar Instagram-account. Haar boodschap is: “Stop met het zoeken naar geluk. Geloof in jezelf, dan gaat het lukken. Ik heb een goede business en ben daar heel happy mee. Maar ik heb ook mijn problemen en struggles en dat is helemaal oké.”.
Wat vond jij van het verhaal van Lonneke? Let her know!
We vinden het heerlijk om te lezen hoe onze @sterkemeisjes jou inspireren, ontroeren of misschien wel inzichten bieden. Want boven alles, schrijven we deze verhalen voor jou. En hopen we je daarmee een stapje verder te helpen. Je minder alleen te laten voelen. Of je gewoon een fijne middag te bezorgen. Voel je de behoefte om ons en alle @sterkemeisjes te laten weten wat de verhalen met je doen? Dat kan en vinden we heel erg leuk!
