Ik had nooit durven dromen dat ik nu zo in mezelf geloof
Jocelyne geniet van het leven, van alles wat ze heeft. Ze geniet vooral van wat ze overwonnen heeft. Maar hier staat ze dan: een prachtige, krachtige en onafhankelijke vrouw vol vertrouwen in de toekomst. Ze heeft er een lange weg voor afgelegd.
“Ik was een echte people pleaser”
Al jong is Jocelyne veel gericht op anderen. Ze wil graag dat de mensen om haar heen haar aardig vinden. Ze is een intelligente, mooie vrouw, maar ook een echte ‘people pleaser’. Van haar Kaapverdiaanse ouders heeft ze meegekregen dat een vrouw een man hoort te verzorgen. In haar eerste serieuze relatie doet ze dat dan ook. Ze richt zich volledig op haar vriend. Maar naarmate de relatie langer duurt, geeft hij haar steeds meer het gevoel alles fout te doen, dat ze niks waard is, dat niemand anders haar zou willen. Heel langzaam brokkelt haar geloof in haarzelf af en begint Jocelyne te twijfelen aan wie ze eigenlijk is. Het verbale geweld wordt erger en gaat over in fysiek geweld. Ze vlucht meerdere keren bij haar vriend weg wanneer het geweld uit de hand loopt. Verschillende keren staat de politie voor de deur. Toch verandert er niets. Ze voelt zich altijd schuldig, wil geen gedoe. Daarom houdt ze haar mond en gaat ze keer op keer naar hem terug.
“Ik was gewoon koud. Voelde bijna niks meer.”
Op een dag hebben ze weer ruzie. Hij schopt Jocelyne in haar buik. Haar zoontje zit naast haar en begint te huilen. Dat is haar breekpunt. Ze is te vaak mishandeld. Ze voelt zich leeg en koud, voelt de pijn niet eens meer. Maar de pijn van haar zoontje, dié voelt ze wel. Ze beseft dat ze hem daar geen veilige omgeving kan bieden. Dat geeft haar de kracht om nu definitief bij haar vriend weg te gaan en een ander onderkomen te vinden. Het is een moedige stap, waarbij ze haar grenzen aangeeft en haar gevoel durft te volgen.
Ze probeert op te krabbelen, maar tegenslag na tegenslag volgen elkaar op. Het is veel. Veel te veel. Om maar niks te voelen en nergens over na te hoeven denken, valt Jocelyne terug op waar ze goed in is: dingen regelen. Controle houden over alles wat moet gebeuren. Ze heeft een goede baan waarin ze haar regelkwaliteiten maximaal inzet. Het is haar enige houvast in een onstabiel leven. Het ”enige waar ik goed in was” en de ultieme afleiding voor haar. Ze werkt zo hard als ze kan, negeert hoe ze zich voelt, maar het is niet vol te houden. Ze belandt in een burn-out.
“Na één stap vooruit, ging ik voor mijn gevoel tien stappen achteruit”
Tijdens haar burn-out praat Jocelyne met een psycholoog. Ze wil begrijpen hoe ze gevormd is. Ze doet een cursus ‘Zelfliefde’. Ze wandelt. Ze mediteert. Ze luistert naar goedbedoelde adviezen van vriendinnen en familie. Ze wil zo graag grip op haar leven krijgen. Maar wat ze ook probeert, niets komt écht bij haar binnen. Ze voelt zich alleen. Haar nieuwe relatie is uit. Haar vriendenkring is klein geworden. Het liefste wil ze dat iemand haar even vasthoudt. Dat iemand begrijpt hoe zij zich voelt. Het voelt alsof ze faalt. De hele tijd. Ze doet zo haar best, maar het lijkt gewoon niet te lukken.
“Ik wilde niemand niet tot last zijn”
Ze denkt er soms aan om uit het leven te stappen. Dat beangstigt haar. Ze vertelt de mensen om haar heen over haar gedachten, want ze is bang voor zichzelf. Bang dat ze doorzet met haar zelfmoordplannen. Tijdens een weekendje weg, komen de negatieve gedachtes weer ongefilterd naar boven. Dat ze niks waard is, alleen maar anderen tot last is. Ze raakt in paniek en belt haar vrienden. Ze vraagt hen te zorgen dat ze opgenomen wordt bij thuiskomst. Ze beseft zich dat ze dit niet alleen kan oplossen. Toe te geven dat ze hulp nodig heeft, is een belangrijke eerste stap in het loslaten van haar behoefte aan controle en om dichter bij haar gevoel te komen.
Maar bij thuiskomst gaat alles mis, ze krijgt geen verwijsbrief van de doktersassistente. Ze voelt zich in de steek gelaten en dan knapt er definitief iets in haar. Ze kan het leven niet langer opbrengen en brengt alles in gereedheid het te beëindigen. Ze regelt al haar bankzaken en zet afscheidsmails klaar voor haar vrienden en familie. Ze plant alles, van begin tot eind. Ze is er klaar voor.
“Mijn lichaam gaf maar niet op”
Op de dag van haar zelfgekozen dood gebeurt er iets dat ze niet verwacht. Uit alle macht probeert ze haar plan uit te voeren, maar haar geest en lichaam blijken vele malen sterker. Wat ze ook probeert, haar lichaam geeft niet op. Maar toch… het is op het randje. Jocelyne raakt buiten bewustzijn en wordt pas een hele tijd later wakker in het ziekenhuis. Wanneer ze erover vertelt, kan ze amper geloven dat ze haar leven probeerde te beëindigen. Het lijkt wel het verhaal van iemand anders. Toch is deze gebeurtenis voor haar een keerpunt in haar leven. Wat iedereen haar al die tijd heeft proberen te vertellen, heeft ze nu voor het eerst ook echt gevoeld: ze bezit een enorme levenskracht. Ze is tot veel meer in staat dan ze denkt.
“Voor het eerst voelde ik heel bewust de frisse wind”
Een maandenlang herstelproces in het ziekenhuis volgt. Die eerste tijd heeft ze totaal geen controle meer over haar leven. Ze is volledig afhankelijk van anderen. Haar beide armen in het gips, ze kan niet eens haar eigen billen afvegen. Haar hele leven is Jocelyne bezig geweest grip te krijgen. Maar hoe harder ze dat probeerde, hoe meer ze de controle juist verloor. En daarmee verloor ze zichzelf. Nu moet ze zich volledig overgeven.
Ze realiseert zich dat ze, om beter te worden, haar eigen weg moet vinden. Dat ze zich niet moet laten leiden door de goedkeuring van anderen. Dat ze niet langer wil leven in de schaduw van wat mensen van haar vinden en van haar verwachten. Ze neemt afstand van de mensen die haar niet langer vooruit helpen. Niet omdat ze niet van hen houdt, maar omdat ze inmiddels ook van zichzelf is gaan houden.
Nadat ze lange tijd keihard heeft gewerkt aan haar herstel, mag ze op een lentedag eindelijk weer naar buiten. In het parkje voor het ziekenhuis gaat ze op een bankje zitten. En ze voelt. De frisse wind, de ontluikende tulpen, de zon op haar gezicht. Voor het eerst kan ze de waarde ervan zien. Ze voelt zich krachtig.
“Mijn neefje is mijn grote motivatie”
Haar kracht wordt daarna nog een keer flink op de proef gesteld. Een half jaar na haar poging om zich van het leven te beroven, wordt haar levendige en geliefde 5-jarige neefje Brandon op klaarlichte dag voor zijn huis aangereden door een busje en overlijdt. Ze is er kapot van. Hoe kan het dat zij nog leeft, terwijl dit onschuldige jongetje uit het leven is gerukt? Ze rouwt, maar ondertussen is zijn dood ook haar allergrootste drijfveer geworden om alles uit het leven te halen. Om nog meer te waarderen wat ze allemaal heeft: haar werk, haar vrienden, haar familie, haar relatie. En hier staat ze, een prachtige, krachtige vrouw. Ze heeft ervoor gekozen om, ondanks alle tegenslagen, haar leven vanaf nu met liefde en geluk in te vullen. Voor haar omgeving, maar ook uit liefde voor zichzelf.
Tekst: Japke | Fotografie: Sami & Tess | Locatie: het bankje voor het ziekenhuis in een zee van bloemen
Give Jocelyne some love! Dat verdient ze, vind je ook niet?
We vinden het heerlijk om te lezen hoe onze @sterkemeisjes jou inspireren, ontroeren of misschien wel inzichten bieden. Want boven alles, schrijven we deze verhalen voor jou. En hopen we je daarmee een stapje verder te helpen. Je minder alleen te laten voelen. Of je gewoon een fijne middag te bezorgen. Voel je de behoefte om ons en alle @sterkemeisjes te laten weten wat de verhalen met je doen? Dat kan en vinden we heel erg leuk!
