Op een gegeven moment heb ik voor mezelf gekozen
Fay’s leven is de eerste tien jaar vrijwel zorgeloos. Ze groeit op in een welvarend gezin. Haar vader en moeder geloven in haar en geven haar alle aandacht en ruimte om zichzelf te ontwikkelen. Ze zingt, ze danst, rijdt paard, speelt piano en krijgt de kans om allerlei sporten en hobby’s te ontdekken. Fay is een vrolijk, intelligent meisje met veel vertrouwen in zichzelf. “Dat is ook door mijn ouders die eerste jaren heel erg gevoed.”, vertelt ze.
De situatie thuis verandert vrij plotseling als haar vader van baan wisselt en ineens veel thuis is. De nieuwe baan legt een grote druk op haar ouders en Fay en haar jongere zusje moeten de onverdeelde aandacht die ze als kind kregen ineens missen. Aan de eettafel gaat het vrijwel alleen nog maar over werk. Fay wil als beginnende puber graag gezien en gehoord worden, maar daar is op dat moment geen ruimte voor. Ze voelt zich door haar ouders heel erg in de steek gelaten. Als haar vader ook nog vertelt dat ze moet stoppen met haar grootste hobby twirlen (ze is op dat moment Nederlands kampioen), omdat ze geen tijd meer hebben voor de wedstrijden, komt ze hevig in verzet tegen de veranderde situatie.
“Ik heb wel eens gewenst dat hij zijn vuisten gebruikte”
Fay’s vader accepteert haar opstandigheid niet. Hij houdt graag de controle en wil laten zien dat hij de baas is in huis. Het begint met kleine dingen als het afpakken van de afstandsbediening van zijn dochters om een andere zender op te zetten. Fay legt zich er niet bij neer en steeds vaker loopt het uit op een heftig conflict met haar vader. Als hij genoeg heeft van haar geschreeuw slaat hij Fay met een vlakke hand in haar gezicht. Dit gebeurt tientallen keren in de jaren die volgen. Een keer slaat hij zo hard dat Fay even knock-out gaat. “Ik weet dat ik als puber wel eens heb gewenst dat hij zijn vuist gebruikte, want dan kon de wereld het tenminste zien.”, vertelt Fay. Haar vader slaat ook op stiekeme momenten, bijvoorbeeld als haar moeder niet in de buurt is. Hij laat Fay zweren het niet te vertellen. Als ze dit toch doet, dan laat hij iedereen weten dat Fay een pathologische leugenaar is.
Enkele keren loopt het echt uit de hand en springt haar moeder ertussen om de situatie te redden. Maar vaker kijkt haar moeder weg en probeert ze Fay krachtig toe te spreken met de woorden: “Stel je niet aan, bij mij vroeger was het nog erger.”. Fay probeert sterk te blijven. Ze is bezorgd dat ook haar zusje doelwit wordt van de klappen van haar vader en probeert haar te beschermen door zelf alle conflicten voor haar op te vangen.
“Het voelde alsof ik faalde als zus”
Fay probeert van alles om de uit de hand gelopen situatie met haar vader rustig te houden: niks zeggen, boos worden, negeren. Maar uiteindelijk voelt ze dat de situatie onhoudbaar is. Door alle stress heeft ze depressieve gedachten en zorgt ze niet goed meer voor haar eigen lichaam. Op een gegeven moment maakt ze heel rationeel de balans op. Zo gaat het niet langer. Fay vindt dat ze beter verdient. “Dit is mijn leven en ik laat me dit niet gebeuren.”. Ze is vastberaden wat van haar leven te maken. Op haar zestiende loopt ze daarom weg van huis. Ze heeft het ontzettend moeilijk met het achterlaten van haar zusje. Ze is bang dat ze doordat ze voor zichzelf kiest, ze haar zusje niet kan beschermen tegen haar vader. Ze heeft het gevoel haar in de steek te laten, alsof ze faalt als zus. Hoewel ze zich ook realiseert dat de verantwoordelijkheid voor de veiligheid thuis bij haar ouders ligt. Niet bij haar. Fay is tenslotte ook gewoon nog een kind.
“Ik heb het gered op tomatensoep en brood met kaas”
Fay neemt het heft in eigen handen en een roerige tijd breekt aan. Ze woont in het crisiscentrum, bij familie en vrienden en uiteindelijk besluit ze op haar zeventiende op zichzelf te gaan wonen. Ze krijgt geen cent van haar ouders. Zij verwijten haar dat ze hier zelf voor gekozen heeft. Ze ontvangt ook geen steun van de overheid, want haar ouders verdienen te veel. Voor hulporganisatie voldoet Fay niet aan het profiel. Fay komt ogenschijnlijk uit een keurig gezin. Eén van de hulpverleners zegt letterlijk: “Jij bent helaas niet zielig genoeg, er zijn nou eenmaal kinderen die het echt nog veel slechter hebben dan jij.”. Fay wordt op straat gezet met de woorden: “Jij gaat het vast wel redden in het leven.”.
Op een dag komt ze een oud-klasgenoot tegen die haar vertelt over een proef van het ministerie van onderwijs voor schoolverlaters tussen 18 en 21 jaar. Fay ziet meteen de kansen die dit biedt. Ze doet mee aan de proef en is een van de gelukkigen die toelatingsexamen mag doen voor een HBO-opleiding, ook al heeft ze geen diploma van de middelbare school. Ze haalt het examen ruimschoots. Haar stage en afstudeeropdracht besluit ze in Curaçao te doen. ‘’Op zoek naar mezelf, los van mijn ouders en de ellendige jaren die ik had overleefd”, vertelt Fay. De eerste jaren op Curaçao zijn fantastisch. Ze heeft een leuke baan en een fijne vriendengroep. Daarna komt ze terecht in een “een rollercoaster van heftige gebeurtenissen”. Ze vlucht weg bij haar vriend die losse handjes blijkt te hebben en ondergaat een buitenbaarmoederlijke zwangerschap die haar bijna het leven kost.
“Ik besloot dat vluchten geen optie meer was”
Haar grootste droom is het hebben van ‘een normaal leven’: een normale baan en vooral rust. Het lijkt te lukken. Na haar buitenbaarmoederlijke zwangerschap besluit Fay dat vluchten geen optie meer is en besluit ze haar leven opnieuw op te bouwen. Ze koopt een leuk appartementje en heeft een fijne baan als HR-manager. Maar haar leven verloopt allesbehalve rustig in de jaren erna. Rond haar vijfentwintigste wordt ze gediagnosticeerd met darmkanker. De stress uit haar vroegere thuissituatie is naar binnen geslagen. Waarschijnlijk zat de tumor er al vanaf haar 15e, zo wordt haar bij latere onderzoeken verteld. ‘’Dat maakt me soms nog boos en verdrietig, ik wilde zo graag een normaal leven’’, vertelt Fay. Haar enorme vechtlust en veerkracht zorgen ervoor dat ze overeind blijft.
“Vroeger vond ik troost echt iets voor zielige mensen”
De relatie tussen Fay en haar vader wordt veel gelijkwaardiger naarmate ze ouder wordt. Het betekent veel voor Fay dat haar vader meerdere keren spijt betuigt over wat hij haar heeft aangedaan in haar jeugd. Maar haar vader kan zijn gevoel op momenten ook steeds heel goed afsluiten, waardoor ook op latere leeftijd het soms nog flink botst tussen hen. Fay besluit dat als ze ooit moeder wordt, ze dat voor haar eigen kinderen nooit wil laten gebeuren. Dus hoewel ze geleerd heeft te overleven op haar intelligentie en ratio, besluit ze dat ze dicht bij haar gevoel wil leren staan. Daar werkt ze nog iedere dag aan. Af en toe slaat ze haar armen om zichzelf heen als troost. “Vroeger vond ik troost echt iets voor zielige mensen. Ik wilde absoluut niet in de slachtofferrol zitten”, zegt ze daarover. Nu staat ze zichzelf zelfs toe om af en toe te huilen. Ze wil daarin een voorbeeld zijn voor haar eigen drie dochters.
''Ik wil mijn kinderen meegeven dat het oké is om soms verdrietig te zijn''
“Life throws stuff at you, daar moet je het mee doen”, zegt Fay. Nog steeds heeft haar leven “ups- en-downs”. Zo wordt haar jongste dochter geboren met een hersentumor. Maar ze kiest er nu voor alle emoties te voelen die erbij horen. Ze wil dat haar kinderen dat zien. Dat het prima is om goede en slechte dagen te hebben. Dat je soms ook verdrietig kunt zijn.
Als ze terugblikt op haar bewogen leven, voelde Fay zich vaak gevangen in de situatie. Alsof ze geen keuze had. Fay is er trots op hoe het haar toch gelukt is om met die beperkte ruimte in zichzelf te blijven geloven. Dat ze steeds weer een uitweg uit uitdagende situaties wist te vinden. Vanuit innerlijke kracht. En steeds meer vanuit haar gevoel. Ooit las ze een boek van Farah Diba Pahlawi: koningin van Iran in de jaren ’70. Ook Farah was op een bepaalde manier gevangene van een situatie, maar wist zichzelf daarbinnen toch te ontwikkelen. Haar levensverhaal inspireerde Fay zo, dat ze besloot haar oudste dochter te vernoemen naar deze voor haar bijzondere vrouw. Haar dochter heet Farah.
Fay laten weten wat je van haar verhaal vindt? Dat kan!
We vinden het heerlijk om te lezen hoe onze @sterkemeisjes jou inspireren, ontroeren of misschien wel inzichten bieden. Want boven alles, schrijven we deze verhalen voor jou. En hopen we je daarmee een stapje verder te helpen. Je minder alleen te laten voelen. Of je gewoon een fijne middag te bezorgen. Voel je de behoefte om ons en alle @sterkemeisjes te laten weten wat de verhalen met je doen? Dat kan en vinden we heel erg leuk!
